Tijdens onze wandelingen komen de gesprekken op gang, en vaak is ze dan opvallend helder. We praten en lachen, want humor heeft ze zeker. “Zolang ik kan wandelen, doe ik dat” zegt ze vastberaden. Wanneer ze kinderen ziet, blijft ze even stilstaan. Ze kijkt en ze lacht. 

In het Amsterdamse Bos, loopt ze gerust door, zelfs als Schotse hooglanders haar pad kruisen. Geen spoortje angst, geen moment van twijfel. Ook nemen we haar man mee als hij zin heeft.